W 1972 roku, w Zabrzu utworzono Wojewódzki Ośrodek Kardiologii (obecnie Śląskie Centrum Chorób Serca) z pracownią hemodynamiki. Pierwsze diagnostyczne zabiegi cewnikowania serca w Zabrzu przeprowadził L. Poloński, M. Tendera oraz W. Pluta. W 1984 r., stworzony przez S. Pasyka nowoczesny i dobrze wyposażony obiekt szpitalny został oddany do użytku, a jego kluczowym zadaniem stało się leczenie chorych z ostrymi zespołami wieńcowymi.
O pracowni
Funkcje Kierownika Pracowni Hemodynamiki pełnili w latach: 1984-1986 – W. Pluta; 1987-1992 – P. Buszman; 1992 – P. Kopeć; a od 1992 r. – A. Lekston.
Pierwszą wdrożoną inwazyjną metoda leczenia było zastosowanie w 1985 r. trombolizy dowieńcowej (strep-tokinaza). Rok później nastąpił szczególnie dynamiczny rozwój nowoczesnych technik terapeutycznych, kiedy to rozpoczęto rekanalizację zamkniętych tętnic wieńcowych za pomocą prowadnika oraz wykonano pierwszy zabieg angioplastyki w zawale serca. Od 1986 r. wykonujemy również zabiegi przezskórnej śródnaczyniowej plastyki tętnic nerkowych (PTRA) u chorych z nadciśnieniem naczyniowo-nerkowym, prowadzimy stałą terapię chorych z zawałem serca, niestabilną chorobą wieńcową, groźnymi dla życia zaburzeniami rytmu serca i innymi stanami bezpośredniego zagrożenia życia – Klinika pełni całodobowe, ostre dyżury kardiologiczne.
W 1977 r. w Zabrzu powstała i działa do tej pory karetka kardiologiczna „K”. Wzorując się na Zabrzu również inne miasta w Polsce wprowadziły później tę formę szybkiej fachowej pomocy chorym.
W czerwcu 1987 r. wprowadzono w Pracowni Hemodynamiki 24-godzinny system pracy, co pozwoliło racjonalniej wykorzystać drogą aparaturę, zwiększyć ilość zabiegów oraz zakres pomocy chorym, zwłaszcza w stanach zagrożenia życia w ostrej fazie zawału mięśnia sercowego.
w 1987 r. – wprowadzono przezskórną angioplastykę wieńcową jako metodę pierwotną w zawale serca u chorych z przeciwwskazaniami do leczenia trombolitycznego, a 30 X 1990r. wdrożono implantację stentów do tętnic wieńcowych.
W 1988r. zabiegi w Pracowni Hemodynamicznej uzupełniono o cewnikowanie dzieci, które w pierwszym okresie wykonywała lek. med. Sylwia Puchrowicz, a następnie lekarze z Kliniki Kardiologii Dziecięcej (dr Magdalena Kowalska, dr Małgorzata Szkutnik).
W 1989r. w Pracowni Hemodynamiki rozszerzono zakres metod terapeutycznych o koronaroplastykę z użyciem balonowego cewnika perfuzyjnego, jako kolejny etap leczenia chorych w przypadkach powikłań planowanej koronaroplastyki, a w 1991 r. u chorych ze świeżym zawałem mięśnia sercowego (po nieskutecznej trombolizie i/lub PTCA zużyciem standardowych cewników).
W szczególnie ciężkich rokowniczo przypadkach u chorych z istotnymi zmianami zawężającymi światło naczyń wieńcowych, u których zabieg operacyjny obarczony był zbyt dużym ryzykiem, w 1989 r. wprowadzono metodę z zastosowaniem krążenia pozaustrojowego (cardiopulmonary support) w warunkach Pracowni Hemodynamicznej jako zabezpieczenie przezskórnej koronaroplastyki wieńcowej.
Wdrożenie nowych metod leczenia w istotny sposób zmniejszyło liczbę powikłań w przebiegu zabiegów PTCA oraz we wczesnej i odległej fazie zawału serca.
Jesienią 1989r. pod nadzorem dra Teodora Schreiberga z Ann Arbor, Michigan, USA, wykonano pierwsze zabiegi walwuloplastyki zastawki dwudzielnej techniką dwubalonową, a w roku następnym (1990) techniką jednobalonową cewnikiem Inoue.
W 1992 r. w Pracowni Hemodynamiki wprowadzono metodę ultrasonograficzną, śródnaczyniową (IVUS) ocenę światła tętnic wieńcowych a w roku następnym tętnic nerkowych.
Stały wzrost liczby chorych poddawanych leczeniu z zastosowaniem coraz nowszych technik z zakresie kardiologii interwencyjnej wymagał w naszym Ośrodku powołania Przyklinicznej Poradni Kardiologicznej, której celem jest poszpitalna kontynuacja leczenia chorych oraz śledzenie wyników wczesnych i odległych takiego postępowania.
